Diaconale overpeinzingen aan het eind van 2020 en begin 2021
Aan het begin van het jaar begonnen we met veel optimisme. Ook zo’n mooi getal 20-20. Het jaar van misschien een omslag en nieuwe mogelijkheden.
Aan het begin van het jaar was corona letterlijk en figuurlijk nog ver ons bed. Medio maart werden we op de feiten gedrukt. Het coronavirus bereikte ons land en onze stad.
Ondanks dat het virus veel slachtoffers eiste en mensen thuis kwamen te zitten, ontstond er ook een nieuw elan. Mensen kwamen in actie, jong en oud. Er werden boodschappen gedaan voor hen die niet meer de deur uit konden of wilden, ouderen gingen breien voor daklozen, de teruggetrokken en alleenstaande buurman was weer in beeld, mensen gingen hun gaven en talenten inzetten voor een ander en niet meer voor de ‘dikke-ik’. Er werd geklapt voor het zorgpersoneel, taart en bloemen werd hun deel. Een enorme saamhorigheid, een nieuwe samenleving was aan het ontstaan. Ook als kerken hebben we mooie dingen gedaan. Een actie voor de Voedselbank dat € 20.000,– heeft opgebracht, mensen die in de supermarkt lege schappen aantroffen werden geholpen, mensen die niet meer bij familie of vrienden konden eten, werden voorzien en aan nieuwe Nederlanders werd het dagelijks brood verstrekt.
Wat is er over gebleven van het nieuwe optimisme nu een tweede lockdown diep ingrijpt in ieders leven. Kinderen die niet meer naar school mogen en ondernemers die hun zorgvuldig en jarenlang opgebouwd bedrijf zien omvallen.
Het nieuwe optimisme dreigt weg te ebben, de ‘dikke-ik’ lijkt weer op te spelen, het nieuwe elan en dynamiek dreigen net zo snel te verdwijnen als het opgekomen is. Een zorgmedewerker merkte cynisch op “in het voorjaar werd er voor ons geklapt, nu krijgen we de klappen”.
Is alle moeite en investering voor niets geweest? De kracht van de kerk is dat zij blijft volhouden, in stilte, ook als de hype om elkaar te helpen voorbij is. Het gaat om mensen helpen, ook als je er even niet mee in de krant of op het journaal komt. Mensen blijven helpen, laat je linkerhand niet weten wat de rechter doet, als een barmhartige Samaritaan die altijd onderweg is.
Wim van Ree, diaconaal consulent.
Meer blogs
Een verhaal om warm van te worden
Vrijdagmorgen 15 oktober melde zich op het kerkelijk bureau een mevrouw die mij wilde spreken. Zij bracht € 250,–. Wat wil het geval. Mevrouw heeft in 1999 van de commissie gezamenlijke kerken (=kerkelijk noodfonds) een bijdrage van ƒ 250,– (gulden) ontvangen. Daarvoor kon zij een fiets kopen die zij dringend nodig had. Het gaat nu…
Een noodzakelijk kwaad, valkuil, uitdaging
Van de redactie kreeg ik de vraag om voor dit nummer met als thema ‘achter de schermen’ een bijdrage te schrijven. Het gaat over de organisatiestructuur van de kerk. Wat valt hier over te zeggen en wordt het niet gauw slaapverwekkend. Het is iets wat er moet zijn. Vaak bestaan er allerlei vooroordelen als het…
Met een andere blik
In deze uitgave van Gaandeweg komt o.a. aan de orde in hoeverre de coronapandemie het afgelopen jaar heeft geleid tot een ommezwaai in het kerkelijk werk. Welke veranderingen zijn opgetreden of welke aanpassingen zijn gedaan? Missen we mensen?Bij het begin van de pandemie in het voorjaar van 2020 waren er helpende handen te over. Mensen…