Volhouden, maar niet buiten adem raken

Het moment dat dit artikel wordt geschreven is de tijd dat de oorlog in de Oekraïne voortwoekert en de vluchtelingenstroom daar vandaan maar blijft toenemen. Mensen die een goed heenkomen zoeken o.a. naar ons land.

Inmiddels wordt veel voor deze mensen gedaan. Spontaan worden woonruimten beschikbaar gesteld, wordt kleding ingezameld of nemen mensen vluchtelingen in huis. De initiatieven buitelen over elkaar heen. Het is een hele kunst dit te stroomlijnen en op elkaar af te stemmen

Mooi dat Zwolle zich van z’n goede kant laat zien net als in de tijd van de noodopvang van de Syrische vluchtelingen in de IJsselhallen of korter geleden voor de hulp aan de vluchtelingen op de Griekse eilanden. De bevolking van Zwolle is gepassioneerd en begaan met het lot van deze mensen.

Op zaterdag 12 maart 2022 stond in de Volkskrant een artikel over de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne met als kop ’Hoeveel en hoe lang?’. Dat is de hamvraag bij de opvang van deze vluchtelingen. De vraag ‘hoe lang?’ is cruciaal. Het kan zijn dat je mensen uit de Oekraïne wellicht maanden of nog langer onder dak krijgt. Blijft de passie of is het ‘nieuwtje’ er dan wat vanaf?

Er zijn organisaties die makkelijk schakelen van hulp aan de vluchtelingen op de Griekse eilanden naar die uit de Oekraïne. De eerste dreigt zo weer vergeten te worden, terwijl de situatie in Griekenland nog steeds uitzichtloos is. Niet onbelangrijk is het om trouw te blijven. Je niet mee laten nemen van hype naar hype, maar gepassioneerd te blijven en het belang voor degene voor wie je het doet in het oog te houden. Onbewust wordt het zo maar eigen belang.

Zo blijft ook de hulp aan Syrische vluchtelingen nodig, hebben mensen met een aanzienlijke hogere energienota warmte nodig, willen kinderen die nog nooit op vakantie zijn geweest, ook een keer met vakantie etc.

De kracht van de kerk is dat ze een lange adem heeft. Mensen die niet meer worden gezien of die niemand niet meer wil zien, worden gezien, ondanks dat ze niet meer in de actualiteit staan of hulp aan hen nog ‘hip’ genoeg zijn. Het is en blijft diezelfde mens die vraagt om een menswaardig bestaan.

Het werk van de kerk is veelal niet zichtbaar. Vaak mag je linkerhand niet weten wat de rechter doet. Kerkmensen zijn vaak (te) bescheiden. Je mag echter ook je licht laten schijnen en de goede dingen laten zien die er gebeuren. Het kan aan de andere kant ook iets vermoeiends krijgen dat je als lid van een geloofsgemeenschap allerlei dingen ‘moet’. Hoe houd je het vol en voorkom je dat de passie opdroogt? Loop je niet het risico op te branden of misschien cynisch te worden? Daarbij is zinvol om met het Pinksterfeest in aantocht weer eens te kijken naar de christenen in de eerste gemeenten. Er wordt van hen vermeld dat ze trouw bleven en zich wijden aan het gebed. Van Dietrich Bonhoeffer is bekend dat hij zich dagelijks wijdde aan gebed en stille tijd nam. Diaconaat kan niet zonder gebed. Het heeft voeding nodig anders wordt het plat activisme. Het is wel een bidden met de vensters open, zicht houden op de wereld en de nood van mensen om je heen.

Zo hebben moderne profeten als Martin Luther King, de pas overleden bisschop Tutu en de eerder genoemde Bonhoeffer het kunnen volhouden. In plaats van rancuneus of haatdragend te worden, reikten zij hun tegenstrevers en tegenstanders de hand. Een hand die verzoening bood en geen haat. Dit is wel een beweging tegen de menselijke natuur van ‘oog om oog en tand om tand’ in.

Zij werden gedreven door de Geest, gedreven door een Vuur dat nooit meer dooft. Zo schrijft God Zijn wegen in de tijd en zijn de dingen die we als kerk doen waardevol en blijvend, hoe klein of groot, wel of geen hype.

De hand van God doet in de tijd
tekenen van gerechtigheid.
De Geest des Heren vuurt ons aan
de heilige tekens te verstaan.
(Lied 655, vers 4 uit Liedboek Zingen en bidden in huis en kerk)

Wim van Ree, diaconaal consulent