Volhouden bij een open hemel

Op het moment dat dit geschreven wordt is het onrustig in de wereld. Er vallen door de bombardementen in Gaza veel doden, ook kinderen, vanuit Israel zijn er door Hamas kinderen ontvoerd. De oorlogsschermutselingen in Oekraïne lopen ook nog niet naar een einde. Dan moeten we ook nog Kerst vieren, het feest van licht en vrede. Zullen we dan maar met een zak krentenbollen onder de grond gaan zitten om zo de feestdagen door te komen en even niet al die ellende te hoeven zien en horen.

Een open of een potdichte hemel? In het kerstevangelie wordt meegedeeld dat de hemel open gaat. Belangrijk om in te zoomen wie daarbij aanwezig zijn als de hemel opengaat. Wie zijn de luisteraars die de engelen horen zingen van vrede op aarde. Zijn het de wereldleiders die het lot van de wereld lijken te bepalen en of opinieleiders van deze  wereld? Zij zijn het niet. Maria zingt in haar lofzang  o.a. over hen:

‘Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm

en drijft uiteen wie zich  verheven wanen,

heersers stoot Hij van hun troon

en wie gering is geeft Hij aanzien.’

De herders zijn de eerste hoorders van deze de boodschap van licht en vrede. In die tijd behoorden zij tot de outcast, ruw volk die je niet als buurman wilt hebben en van wie je hoopt dat die niet naast je in de kerk komt zitten. Zij zijn wel de aangewezen mensen om de boodschap van heil en vrede door te geven.

Het is voor ons als westerse en witte kerk goed om ons oor eens te luisteren te leggen bij hen die niet kunnen voldoen aan de hoge economische standaarden of die geen macht of aanzien hebben.

Eind september had ik de eer te spreken met James Lule, bisschop van een door oorlog verscheurd Zuid-Soedan. De kerk van Zuid-Soedan verschuilt zich niet, maar werkt aan verzoening en vrede tussen de bevolkingsgroepen.

Verder valt nog te denken aan het verhaal van een Filipijnse vrouw. Toen één van de vele stormen weer had huisgehouden in dat land en het dak van haar kerk was weggewaaid, was haar reactie: ‘Nu kan ik nog beter naar de hemel kijken, een open hemel’.

Misschien zijn we in onze westerse gerationaliseerde wereld de verwondering van de open hemel wat kwijt geraakt en zijn we niet meer ontvankelijk voor de boodschap van de ‘herders’ anno 2023 of geven we de moed op dat het toch allemaal niet helpt wat we individueel of als kerk doen.

Ditmaal als bemoediging niet een mooi gedeelte uit een gezangbundel of liedboek, maar twee coupletten van de song van ‘De Steen’ van Bram Vermeulen.

Ik heb een steen verlegd voor een rivier op aarde.

Het water gaat er anders dan voorheen

De stroom van een rivier hou je niet tegen

Het water vindt er altijd een weg omheen

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten

Ik leverde het bewijs van mijn bestaan

Omdat, door het verleggen van die eene steen

Het water nooit dezelfde weg zal gaan.

Wim van Ree, diaconaal consulent